رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـتـه‌اند دوبـاره مـرا گـدای مدیـنـه

گـرفـتـه است بهـانه دلـم بـرای مـدینه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

کـبـوتـر دل من تا بـقـیـع گـشـته مسـافـر

سلام مقـصد پنجـم! سلام حـضرت باقـر

نبود این دل ما حـیدری اگر تو نبودی            نبـود روزی ما نوکری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی            نداشت جسم تشیّع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غـلام حـیـدر و زهـرا شدیم با زحـماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت            تویی که درک خلایق نمی‌رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت            شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضۀ ما را

نـتـیجـه‌های تـلاش تـوأیـم و صادقـت آقا

امام پـنجـم عـالـم، امـیـد پـنـج تـنی تو            بزرگ تر ز تـمـام تـصورات مـنی تو

فـدای عزم بلندت، امام بت شکـنی تو            خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جـمع فـضائـل حسنـیـنی

امــام امــتـی و مــیــوۀ دل حـسـنـیــنــی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت            زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت            و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است            به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است            بقیع بی‌حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغـم خـواستۀ مـنکـران اصل ولایت

حـرم نـداشـتـنـت هم نکرد کم ز مقـامت

تو یادگـار شهـید غـروب حـادثـه‌هایی            تو در تـمامی حـالات، یـاد کـربـبلایی

ز کودکـیت تو دلـتـنگ سیدالـشهـدایی            تـو داغــدار امــامِ مُــرَمِّــلٌ بِـدِمــایـی

چهار سالگی‌ات را نمی‌بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد